Dood gaan we allemaal

Een vriendin van m’n moeder is uitbehandeld in het reguliere ziekenhuis. Nu is het afwachten. De buurman en de buurvrouw van mijn oma zijn ook uitbehandeld en hoe lang nog is de vraag. Een vriendin van me heeft borstkanker en een andere een hersentumor. Een oom heeft darmkanker en zo kan ik doorgaan. Heel verdrietig, zegt iedereen. Dat is ook zo, en we weten allemaal dat we sterfelijk zijn. We gaan allemaal dood alleen zij kunnen een beetje timen met wat wil ik nog doen met mijn tijd en afscheid nemen.

Vele mensen sterven plotseling en dan is er geen reflectie, geen good-bye, geen laatste woorden of oogcontact, nee pats boem dood. Er zijn kinderen die dood gaan in de buik van hun moeder of bij de bevalling. Het is moeder natuur.

We leven alleen in een wereld die ergens maakbaar is. Zo heeft de stiefvader van een vriendin van me een pacemaker gekregen. Hij vond de operatie zo spannen! Hij heeft een apparaatje die helpt om zijn hart te laten kloppen en op een ritme. We hebben ivf, we hebben orgaan donatie, we hebben medische wetenschap, coma, we hebben zoveel wat ons in leven houdt, nieuw leven maakt of ons leven kan verlengen.

Maar laten we eerlijk zijn en ophouden met de taboes en de façades. We gaan dood! Mijn oud tante is 94 geworden! Haar man 80, haar twee zonen beide 18, haar kleindochter 18 en haar kleinzoon 23.

We weten het niet, maar als we ziek worden, dan doen de doktoren er alles aan wat ze kunnen om je beter te maken of je leven te verlengen. Soms goed en soms ben je alleen maar ziek en heb je pijn. En als je dan uitbehandeld bent en het ziekenhuis niets chemisch meer in de aanbieding heeft kan je het alternatief opzoeken. Kruiden, pillen, korrels, voeding, supplementen, energie, rust, natuur, liefde en aandacht. En dan komt er een dag en dan houdt het helen op. Dan is het tijd om te gaan.

Elk afscheid doet pijn. Het is verdrietig, het is niet leuk, het betekend afgescheidenheid. De één blijft achter en de ander vertrekt. Net alsof je op reis gaat. Goede reis en geniet onderweg. Jij blijft hier en mag hier door reizen en leren en de ander mag terug naar huis. De aarde is een station, een plek waar we even mogen zijn en heel veel mogen beleven. En wanneer het beleven klaar is dan vertrekken we weer uit ons lichaam en zijn we energie. Een energie die altijd overal contact kan maken op aarde als ziel. We kunnen hen voelen, ruiken, horen en soms zien.

We zijn sterfelijk en m’n oma zei, nee als ik dood ga is het zwart. Dan houdt alles op. Ik geloof het tegendeel, het wordt wit. Je lost op en komt thuis en je zweeft. Er bestaat geen afgescheidenheid. We zijn altijd verbonden met alles en iedereen.

Gisteren zat er een vrouw van 33 voor me en wilde contact met haar vader. Het leven is moeilijk nu hij weg is. Ze leunde en steunde op hem. Een vriendin van me verloor haat dochter net voor de bevalling. In haar buik hield haar hartje op met kloppen. Het leven kan niet stoppen als je op aarde bent. We moeten door, want de tijd gaat door. Je ademt, je denkt, je overleeft, want dat is wat we doen en kunnen. Doorgaan. Hoe we doorgaan is een keuze. Je kan bewust door gaan en de pijn, angst, boosheid en afscheid zien als levensles of je wordt opgeslokt door je pijn en bent slachtoffer van het leven.

Het leven schenkt je lessen om het leven te begrijpen, jezelf te begrijpen en te zien en waar het over gaat op aarde.

Het gaat over elkaar lief hebben, respecteren, elkaar zien als gelijkwaardig, zorgen voor elkaar en liefde geven en ontvangen. Het gaat over harmonie en balans. Wacht niet met het uitspreken van je liefde of boosheid richting een ander want het kan zo te laat zijn. Pak elke dag en geniet ervan. Stel niet alles uit, want je weet niet wat morgen brengt. Heb lief, doe, speel en geniet van elk moment en elke ontmoeting.

Laat de depressie en angst los en ga leven in plaats van overleven.

We gaan dood, jij en ik en iedereen om ons heen. Wen er maar aan en de klap is altijd hard. De één kan zich er op voor bereiden en de ander is machteloos.

Je hoeft niet bang te zijn voor de dood of emoties. Je ziel beschermt je en weet hoe het uit je lichaam kan treden als het de tijd is. Emoties zijn om te voelen en te belichamen. Het zijn je vrienden als mens, die je een verhaal vertellen en bij je horen. Jij bent belangrijk en ga dit zien en voelen.

Laat los, schreeuw je angst en pijn en woede eruit. Lach en laat je blijdschap en vreugde er zijn. Het leven is mooi. Ook met de dood om de hoek. Het doet even pijn en het leven gaat door. Het stopt niet. Onze ziel is eeuwig en ons lichaam is eenmalig in dit moment sterfelijk.

Veel liefs Maneesha