.png)
Mensen vinden dat ik me hard uitdruk wanneer ik spreek over mishandeling. Luister goed naar het woord mis-handeling. Het is een handeling die niet kloppend is. Netjes gezegd, vind ik dat we onhandig opgevoed zijn in hoe we omgaan met emoties. We hebben geen idee hoe je over gevoel praat of jezelf op de juiste manier uitdrukt toch?
Op mijn 24e zat ik in mijn eerste jaar van de academie van de haptonomie; in opleiding tot haptotherapeute. Ik was jong voor de opleiding en had net een vierjarige sportopleiding en een vierjarige opleiding tot houding- en bewegingstherapeut afgerond. Vier heftige emotionele jaren, na de dood van mijn vader en het beëindigen van twee liefdesrelaties, maar ik was bij een school psycholoog geweest en ik vond mezelf goed.
We deden oefeningen om in ons lichaam te voelen wat we deden met openen en sluiten. Je opent je gevoel voor iets of iemand of je sluit je gevoel voor iets of iemand.
Eitje dacht ik en ik liep door de zaal. Ik moest mijn juiste afstand vinden tot de ander en dit bij verschillende
mensen voelen. Ik moest mensen aankijken en voelen wat het met me deed.
Hu? Mijn hoofd dacht heel wat anders dan mijn lichaam. Ik voelde hoe ik me groot en sterk maakte en mijn hoofd zei dat ik alles aankon en er niets aan de hand was, maar mijn gevoel vertelde me hele andere dingen.
Ik wilde het liefste op afstand blijven van mensen. Dat aankijken vond ik heftig. Ik was het helemaal niet gewend dat iemand me zo lang en intens aankeek. Ik ging zweten, mijn hart ging sneller kloppen, ik ging blozen en voelde hoe mijn lichaam wilde vluchten.
Angst? Ik die bang is? Nee toch? Is dit angst? De poorten van mijn angst openden en werden zichtbaar en voelbaar. Ik had een groot en stevig pantser gecreëerd dat me beschermde, de buitenwereld zag een andere vrouw dan ik me van binnen voelde. Ik had stiekem veel emotionele pijn, maar als iemand te dicht bij kwam blafte ik als een hond of sloeg ik als een kat. Blijf van me af ik red me wel.
Maar er lag een grote behoefte aan zachtheid, aan gezien worden, gevoeld en gehoord. Om bevestigd te worden dat ik goed ben, dat ik het waard ben en dat ik belangrijk ben.
Ik leerde me te openen naar mezelf en te voelen wat er onder de weerstand zat. Ik had een sterkte verdediging dus ik moest keer op keer serieus naar mezelf kijken en stil staan. Wat voel ik? Wat doe ik? Hoe communiceer ik? En wat wil ik echt zeggen?
Ik voelde waar en hoe ik opende en waar ik sloot. Ik voelde hoe onhandig ik was in het communiceren van elk gevoel. Ik voelde de signalen van boosheid, angst, verdriet en blijdschap.
Daar waar ik echt blij was voelde ik me vrij en licht. Was ik boos, dan voelde ik vuur en onrecht. Ik voelde me dan niet serieus genomen en dan was ik fel en pinnig. De ander onnodig kwetsen of pijn doen met woorden die niet aardig zijn. Was ik verdrietig dan trok ik me terug en wilde ik dat iemand een arm om me heen sloeg. Ik werd klein en maakte mezelf onbelangrijk. Was ik bang dan maakte ik mij groot en ik hoorde de stem, mij maak je niet bang. Maar ondertussen begon mijn lichaam te trillen, te zweten, mijn hartslag ging omhoog en mijn adem ook.
Shit man wat vond ik veel dingen eng, dichtbij mensen zijn helemaal. Ik was die emotionele intimiteit helemaal niet gewend. Ik die belangrijk ben? Dat was ik al helemaal niet gewend. Ik was gewend dat mensen nare dingen tegen me zeiden, bij me weg gingen en liegen om wat dan ook.
Ik was het totaal niet gewend dat er aandacht was voor mij alleen. Dat er iemand naar mijn verhalen luisterde, me diep in mijn ogen aankeek, me aanraakte alsof ik belangrijk was en het waard om bij te blijven, liefdevolle woorden aanreikte wat ik ook deed.
Ik leerde om mijn afweer-mechanismes helder te krijgen. Om mijn gedrag te veranderen en mezelf niet meer te behandelen als een of ander mislukt iemand. Ik ging mezelf zien voor wie ik ben en mezelf serieus en belangrijk vinden. Ik ging mijn gedrag veranderen in de omgeving waar ik in zat. Geloof me, een omgeving went aan jou en als je veranderd is dit niet altijd positief. Je bent meteen een spiegel voor anderen.
Ik leerde te communiceren vanuit mijn gevoel. Ik had inzicht in wanneer ik boos was, verdrietig, bang en blij en wat ik hier dan in nodig heb. Ik voelde mezelf haarfijn aan. Ik leerde mijn woorden af te stemmen vanuit mijn hart en zachtheid. Ik hoefde mezelf niet meer te verdedigen of iemand aan te vallen. Ik kon voor mezelf opkomen een aangeven wat ik wel en niet prettig vind.
Ik voelde me lichter en lichter worden. Liefdevoller en liefdevoller, omdat ik mezelf snapte en mezelf zo serieus nam. Ik handelde vanuit zuiverheid naar mezelf toe. Ik werd transparant naar mezelf en anderen. Ik werd serieus genomen en ik trok andere mensen en andere situaties aan.
Ik ging verder op dit pad naar zelfrealisatie. Ik voelde dat er zo veel meer is waar ik niet mee opgevoed of opgegroeid was. Ik gaf mezelf een wereld met reizen in andere culturen, andere gewoontes, verschillende religies, rust, vrijheid, onthechting van mensen, spullen, geld. Ik vond mijn passie, mijn drive, mijn levenslust, mijn liefde, mijn eigen innerlijke stem, mijn missie, mijn doel, mijn lessen, mijn goddelijke liefde, mijn eigen wezen, mijn zijn.
Dit is een puntje van de ijsberg van mijn lessen met voelen. Ik besef me dat ik meer mag delen om zo mezelf duidelijker uit te drukken en om mijn proces te laten zien, voelen en horen.
We leren van voorbeelden en de omgeving. Ik weet dat we kunnen veranderen, omdat ik veranderd ben.
De haptonomie is een goede leer die je in contact brengt met je lichaam en je gevoel. De therapeut is in dit geval erg belangrijk, want hij of zij is degene die jou begeleidt niet alleen in het voelen, maar in het begrijpen wie jij bent.
Kies met je hart en open naar jezelf toe. Daar liggen de antwoorden die jij zoekt.
Liefs
Maneesha
Comentários